IS HET NOG FERRY?

Een witte bak. Immens groot. Vol mensen van alle rassen, klassen en leeftijden samengepropt. De ene nieuwsgierig, de andere al voor de 35ste keer. Toch allemaal met hetzelfde doel, het Noord-Eiland bereiken. Het lijkt wel Expeditie Robinson voor grote en jonge gezinnen. Zo'n gevaarte noemen ze een Ferry, waar zou dat woord vandaan komen? Volgens Tias is het een kruising tussen Ferrari en Taxi. Super toch die kinderlogica. 92km scheiden Picton en Wellington. 
3,5u op het water. 26km/u. Bij momenten fiets ik zo snel. Als de wind meezit of bergaf van de fietsviaduct in Brugge. Eénmaal het ding in volle zee dobbert als een kurk, lijkt iedereen wel dronken. Elk met zijn verhaal. De vermoeide jonge fietser, met zongebruinde afgetrainde armen en benen, verroert geen vin van zijn zetel. Afgepeigerd verstopt hij zijn vermoeidheid achter de blanke zonnebril afdruk in zijn gezicht. De lokale Ferry-band muzikanten die Johnny Cash coveren en tijdens hun verplichte pauze elkaar bestoken met taart en boeren. Het oudere koppel dat in de zon op het achterdek in 'de verboden een zetel te plaatsen'-zone toch een zetel plaatst en vol nostalgie kijkt hoe ik Uno speel met mijn kinderen. De getatoeëerde Maori vijftiger die met spraaktechnologie misschien zijn zoveelste boek aan het verzinnen is. Misschien wel zalig om alleen maar verhalen te schrijven, bedenk ik me plots. De familie Obesitas die schranst en schrokt in de Games Room. De afgetrainde Duitser die met ontblote torso op het bovendek zit: Stuntman? Bodybuilder? 
Ex-bokser of gewoon een Gym freak? Ach, niets zo fascinerend als naar mensen kijken en hun levensverhalen te verzinnen. Zo verschillend en toch allemaal met dezelfde vraag in gedachten: 
"Is het nog Ferry?"
(Column Nyk dag036 10maart2015)