Queenstown, prachtig, gelegen op een berg langs het Wakatipu Meer. Wat heeft dit Meer ons nog meer te bieden? Hier verliezen we ons hart wederom. Eerst de berg op voor de grote prijs van Papaioa (Maori voor Queenstown) 
om daarna de overwinning te vieren en stoom af te blazen in de Ice Bar (-5°C). Topsporters weten waarom ;-)

Milford Sound. Onze eerste echte kennismaking met 'Te Namu' de fameuze Nieuw-Zeelandse zandvlieg. Volgens de legendes door de goden gecreëerd en losgelaten op dit mooie plekje Aarde zodat de mensheid zich hier niet te veel zou vestigen. En inderdaad een heel effectieve methode. Wat een schitterend jeukende creatie. Toch dankzij grootmoeders mengsel van Dethol met baby-olie vergeten we het krabben en raken we betoverd door het landschap.

De eerste symfonie van Bes (Milford Sound Symphony). Wat een lef. Wij waren ontroerd en fier. Dagelijks ontdekken we hier nieuwe dingen van elkaar en genieten we van wat we allemaal in ons hebben. Dit is rijkdom.

Lente luistert in Te Anau naar de wijze verhalen van weleer. 

Soms zijn de onverwachte dingen des levens de schoonste dingen des levens. Net zoals deze tussenstop op weg van Omarama naar Te Anau ten zuiden van het Wakatipu Meer. Even stoppen om te lunchen, maar deze plek voelde zo zalig dat we er een dag en een nacht bleven wild kamperen. Vanuit de hemel ziet het meer eruit als een bliksemschicht, net zoals het Harry Potter symbool. En je mag drie keer raden wat onze kinderen aan het lezen zijn...

Bes en Lente op terugweg van de afwas op een camping in Omarama. Hele speciale, eerder desolate plek. 
Lijkt wel Carnivale of Blobecq Kermesse de dag nadien. 

Nabij Mount Cook (de hoogste berg van Nieuw-Zeeland) alwaar we bijna zonder diesel vielen, Bes op de rotsen viel, Lente in het meer viel, Tias zijn tand uitviel en Lyn en ik nogmaals voor elkaar vielen. Na vallen komt ...?

Lake Tekapo is een prachtig helderblauw meer. Het water is afkomstig van de gletsjers dus steenkoud. 
Mount John daarentegen hebben we wel kunnen temmen. Op de top een geweldig 360° zicht en een 'dikke stute met toespeize'. Het was een prachtige valentijn.

Ondertussen zijn we op weg met de camper en is papa een voedselvergiftiging rijker. Gelukkig duurde dat maar één dag. Gisteren hebben we een wandeling van 3u gemaakt door de bossen en de bergen naar Lake Coleridge. Het was héél ver en super warm, maar ongelooflijk leuk. We ontmoetten onderweg ook een Nieuw-Zeelander en een Duitser die de lengte van Nieuw-Zeeland aan het stappen waren en reeds 100 dagen onderweg waren. Ze hadden lange baarden en een mooie glimlach. Ze droegen de spirit van Moeder Aarde in hun hart.

Christchurch werd vier jaar geleden getroffen door een zware aardbeving. We schrokken dat er zo veel vernield was van de stad, die als het ware van de kaart geveegd werd. Volgens een Vlaamse koppel dat hier al tien jaar woont en ons heel gastvrij ontving waren er tot anderhalf jaar na de feiten iedere dag naschokken te voelen. Eindelijk begint de heropbouw en lijkt Christchurch terug een mooie stad te worden. 

Na vier nachten vechten tegen het jetlag monster hebben we de laatste twee nachten toch kunnen slapen op het ritme van de zon. Hier in Brisbane (Australië) betekent dat dan van 19u tot 5u. 
Bes, Tias en Lente zijn heel blij met de kaartjes van Lotte, Jurre en Uma.
Deze namiddag om 17u (als jullie aan het ontbijten zijn rond 8u) vliegen we verder naar Christchurch (N-Z).
De kindjes schrijven dagelijks in hun agenda hartverwarmende verhaaltjes en tekeningetjes. 
Ook doen ze flink hun best om tijdens deze eerste toch wel lastige week te luisteren naar Mama Taal en  
Papa Wiskunde (op foto hierboven met een Australian Haircut).